Alhama De Murcia

Alhama ligt in de vallei van de rivier de Guadalentín en aan de voet van de bergketens Espuña en La Muela. Verdedigingstorens, verwoeste stadsmuren, paleizen in renaissancestijl en herenhuizen van de voormalige adel maken allemaal deel uit van de erfenis van de gevarieerde geschiedenis van de valleien.

Voor de Romeinen en Moren betekende deze stad de thermale bronnen die van de berg vloeiden. Dit is in feite wat de stad zijn naam geeft, Al-hama, wat warmwaterbronnen betekent in het Arabisch. Er zijn ook de ruïnes van de oudere Romeinse baden die de grote leeftijd van het gebruik van de bronnen in het gebied aantonen. Het waren de Romeinse baden opgericht in de 1e eeuw na Christus die verder werden ontwikkeld en gebruikt in de islamitische periode. Op de rots met uitzicht op de stad staat een Arabisch kasteel uit de 12e eeuw waarrond de stad uiteindelijk groeide.

Een wandeling door de stad onthult een verrassend rijk scala aan kleuren die worden gebruikt in de gevels van de huizen; rood, okers, viooltjes en blues dragen allemaal bij aan de aangename wandeling door de stad. Wandel- en fietsliefhebbers vinden de poort naar Sierra Espuña in Alhama. Naast bergwandelen en klimmen biedt het park nog andere bezienswaardigheden, zoals de sneeuwkelders uit de 16e en 17e eeuw.

De geschiedenis van Alhama de Murcia is nauw verbonden met de opkomst van warmwaterbronnen. De aanwezigheid van thermale baden, samen met de natuurlijke bronnen die door de fysieke omgeving worden geleverd, hebben bijgedragen aan het bestaan van menselijke activiteit uit de Eneolithische periode, in het jaar 3000 voor Christus.

De "Andalusí" (Andalusische) voetafdruk is goed afgedrukt in het land van Alhama, wat de stad zijn naam geeft, en deze landspreses behouden belangrijke overblijfselen van geschiedenis van Romeinen, moslims en christenen, die het toneel zijn geweest voor gevechten tussen de koninkrijken van Castilië en Granada.

Binnen de algehele omgeving van de Guadalentín-vallei heeft Alhama de Murcia een vergelijkbare locatie voor zijn bevolking behouden, van de prehistorie tot nu. Archeologische vindplaatsen worden door de gemeente verdeeld op basis van de natuurlijke rijkdommen van de fysieke omgeving: waterbronnen, vruchtbare gronden, weiden, heuvels die gemakkelijk te verdedigen zijn, enz ...

De Romeinse baden zijn zonder twijfel de belangrijkste archeologische vindplaats van de gemeente, die tweeduizend jaar teruggaat, waardoor bezoekers de typische Romeinse badkamer met 2 verschillende sectoren kunnen bezoeken: thermale geneeskrachtige baden en recreatiebaden; voor islamitische baden en voor de overblijfselen van een spa uit de 19e eeuw. Het is nu een museumsite.

De aankomst van de moslims op het Iberisch schiereiland in de 8e eeuw impliceerde militaire controle van kerngebieden waar een grote populatie van Tardo-Romeinse traditie bestond. Het Castillo de Alhama (het kasteel van Alhama) wordt een versterkte nederzetting geassocieerd met een stabiele bevolking met een strategische controlefunctie. Na de verovering van Castilië werd de stad aan de kroon begrensd totdat het in 1387 werd opgenomen in de Señorío de los Fajardo (de familiestaat van Fajardo).

Buiten het dorp, is de landelijke nederzetting verspreid over de gemeente met kleine gemeenschappen geassocieerd met een uitkijktoren, zoals in het geval van torens Inchola, La Pita, de Azaraque en, in andere gevallen zoals Ascoy, Torre del Lomo, of Torre de la Mezquita, die geen overblijfselen van habitat hebben, maar een verdedigingsfunctie en visuele verbinding hebben met de rest van de belangrijkste vestingwerken. Andere nederzettingen zijn meer residentieel van aard, zoals het fort van La Pita of Los Palacios.

Een wandeling door de architectuur van de 18e eeuw begint met de Iglesia de San Lázarow met zijn prachtige gevel, gaat verder door de Iglesia de la Concepción en eindigt met de gebouwen gekoppeld aan de economische activiteit die een waar voorbeeld zijn van de zogenaamde Arquitectura del Grano (Graanarchitectuur). La Casa de la Tercia, schuur van Marqués de Villafranca en Velez, gelegen op CalleLarga, die het Marquesado-schild omgeven door de Toisón de oro; de gemeentelijke Pósitolocated in calle de FulgencioCerónCava, en het Centro Cultural Plaza Vieja, particulier gebouw dat later werd overgenomen door de gemeentelijke overheid om de gemeenteraad te herbergen van 1923 tot 1986 - dit zijn allemaal voorbeelden van deze karakteristieke gebouwen gekenmerkt door klassieke baksteenarchitectuur volgende op gepleisterde metselwerksecties. Verdere voorbeelden van de architectuur van deze periode zijn de monumenten van de Orden de Santiago en La Iglesia de Cartagena uit 1760, evenals de molens van de rivieroevers Espuña en de rivier de Guadalentín.

Het artistieke kenmerk van de 19e en 20e eeuw wordt weerspiegeld in de oude herenhuizen in Plaza Vieja, Calle Larga, Corredera, die met hun klassieke en kleurrijke gevels de bezoeker onderdompelen in een sfeer van vrede en rust aan de voet van Cerro del Castillo .

De bevolkingsgroei heeft nieuwe architecturale ruimtes en tuinen gedefinieerd die zijn bespat met openbare gebouwen uit de vorige eeuw, zoals La casa de los Saavedra (momenteel Centro Cultural V Centenario) en het huidige stadhuis, beide daterend uit het begin van de 20e eeuw, of de Plaza de Abastos, gebouwd in 1928. De laatste jaren omlijsten de Plaza de la Constitución, het Parque de la Cubana en El Jardín de los Patos samen met hun omgeving het nieuwe sociale en economische centrum van de stad, ten nadele van de voormalige Plaza Vieja dat nog steeds een verplicht ontmoetingspunt blijft voor de bezoeker met zijn indrukwekkende nobele herenhuizen en de onvergetelijke Fuente del Caño.